Deportes Tolima, final turunun ilk ayağında kendi evinde
Atletico Nacional’e 0-1 mağlup oldu. Alınan bu mağlubiyete rağmen umudunu
yitirmeyen ve takımını desteklemeye devam eden Tolima taraftarlarları,
takımlarının bulunduğu Ibague şehrinden yaklaşık 400 kilometre uzaklıktaki
Medellin şehrine giderek kendilerine ayrılan bölümü tamamıyla doldurdu.
İlk maçı tek farklı skorla kaybettiklerinden, herhangi bir
mağlubiyet veya beraberlik onların şampiyonluğu Nacional’e kaptırmaları anlamına
geliyordu. Karşılaşmanın ilk 45 dakikasında taraftar her ne kadar gol
pozisyonlarına girmiş olsa da, girdikleri pozisyonlardan yararlanamadılar ve
iki ekip soyunma odasına golsüz eşitlikle gitti.
İkinci yarının hemen başında sahneye Tolima’nın sağ kanadı
Sebastian Villa çıktı. Takipçiliğini konuşturarak kaptığı topu, hiç kimsenin
beklemediği bir anda kaleye göndererek takımını 0-1 öne geçirdi Villa, bu skor
karşılaşmanın penaltılara kalmasını sağlayacaktı. Uzun bir yoldan gelen az
sayıdaki Tolima taraftarlarının yüzleri gülüyordu.
Fakat bu mutlulukları o kadar da uzun sürmedi, attıkları
golden yaklaşık 20 dakika sonra sağ taraftan Palacios’un arka direğe doğru
kesmiş olduğu topu kafayla ağlara gönderen Vladimir Hernandez skora eşitliği
getirdi.
Aslında hikaye de buradan sonra başlıyor; dakikalar 85’i
gösterdiğinde, güvenlik görevlileri Tolima taraftarlarına stadyumdan çıkmaları
gerektiğini söyledi. Güvenlik nedeniyle alınan bu kararla, deplasman takımı
seyircileri karşılaşmanın sonuna 5 dakika kala stadyumdan çıkmak zorundaydı.
Mücadalenin penaltılara kalabilmesi için takımlarının bir gol daha atması
gerekiyordu, o gol haberinin umuduyla “el mahkum” bir şekilde stadyumdan çıktı
Tolimalılar.
O dakikadan itibaren, bütün hikaye adeta bir “peri masalı”
gibi ilerledi.
- Oyuna iki dakika önce dahil olan Nacional futbolcusu Camilo Zuniga kırmızı kart gördü ve takımını 10 kişi bıraktı.
- 90+3’te sol kanattan gelen ortayı çok iyi şekilde değerlendiren Danovis Banguero topu ağlara gönderdi ve karşılaşmanın penaltılara kalmasını sağladı.
- Nacional’den Reinaldo Lenis ve Vladimir Hernandez penaltı atışından yararlanamadı.
- Son penaltı için topun başına gelen Marco Perez, sert bir vuruşla topu ağlara gönderdi ve şampiyonluğu Deportes Tolima’ya getirdi.
Bu andan itibaren bizim söyleyeceklerimizin veya
yazacaklarımızın pek yeterli olacağını sanmıyorum. Şampiyonluğun yanı başında,
ama bir o kadar da uzakta olan stadyumdan çıkan Tolima taraftarlarının bunu en
iyi anlatabilecek kişiler olabileceğini düşündüm ve Tolima tribünlerinin genç
isimlerinden Daniel Arbalaez’den o anları anlatmasını rica ettim. Sağ olsun
kırmadı, detaylıca anlattı:
 |
| Daniel Arbelaez |
“Güvenlikler bizi stadyumdan çıkarttıktan sonra şehrimize
dönmek için otobüslere doğru gidiyorduk. Otobüse binmeden önce küçük bir
mağazaya girdim, girdiğim yerde çok sayıda Nacional taraftarı vardı. Büyük bir
sessizlikle televizyondan maçı izliyorlardı. Televizyona baktığımda Tolimalı
futbolcuların gole sevindiğini gördüm, bu gol maçı penaltılara götürecekti.
Duygularımı tutmak zorundaydım, bu yüzden golde herhangi bir şekilde
bağıramadım. Yaklaşık 30 metre uzaklıktaki Tolima otobüsleri, kontrolden çıkmış
bir şekilde gole sevinmeye başladılar. Polisler kontrolü sağlamak için hızlıca
oraya doğru gitti, bu sebepten oradaki kişiler penaltı atışlarını
izleyemediler, radyo bulmaya çalıştılar.
Ben yola onlarla çıkmamıştım,
arkadaşımla birlikte stadın yanındaki yere gittik ve penaltı atışlarını
izlemeye başladık. Televizyondan yayın yaklaşık 3 saniye kadar geç geliyordu,
bu yüzden Nacionallilerin penaltıyı gole çevirip çeviremediğini daha rahat fark
edebildik. Takımımızın penaltılarda çok iyi olduğunu biliyorduk, bulunduğumuz
yer tamamen Nacional taraftarlarıyla doluydu, bu yüzden arkadaşımla birlikte
Tolima tişörtlerimizi getirmemiştik. Ama oradaki taraftarlar bizim Tolima
taraftarı olduğumuzu anlamıştı, neyse ki kibarlardı.
Kazandığımız anda çılgınlar gibiydik, 20 dakika kadar
Nacional taraftarlarının staddan ayrılmasını bekledik. Oyuncuları bulmak ve
kutlamak için koşarak stadın oraya geri döndük. Birkaç fotoğrafımı da
göndereceğim. Sözde Kolombiya’nın en iyi takımı (oyuncularına en çok ücret
ödeyen takım) karşısında aldığımız galibiyet hayal edilmesi gerçekten zor bir
şey. Medellin’e giden taraftarlar olarak polis bizi dışarı çıkarttığında
gerçekten çok üzgündük ve sonunun böyle olacağını düşünmüyorduk. Şunu
söyleyebilirim ki, maç sırasında takımımızın için elimizden gelenin en iyisini
yaptık. Medellin’den Ibague’ye dönüşte bizim için danslar ve şarkılarla
birlikte büyük bir karnaval vardı. 2003’ten bu yana bu duyguları yaşamak için
çok beklemiştik, çok denedik, 3 defa finalde kaybettik. Ama artık zamanı
gelmişti.”
Uzun uzun tüm yaşadıklarından bahseden Daniel, hızını
alamadı ve içindeki Nacional nefretini “Zaten herkes Nacional’den nefret eder.”
diyerek kustu. Yazıyı kendisine buradan zaman ayırdığı için bir kez daha
teşekkür ederek noktalayalım.
Umudun bittiği yerde mucize başlar.
